Τοῦ Σταυροῦ

    Ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἑορτάζεται μὲ λαμπρότητα κάθε χρόνο στὶς 14 Σεπτεμβρίου. Τὴν μέρα αὐτὴ γιορτάζεται ἡ διπλῆ ἀνεύρεση τοῦ Σταυροῦ πάνω στὸν ὁποῖο μαρτύρησε ὁ Χριστός μας. 

 

    Ἡ Ἁγία Ἑλένη, τὸ 326 μ.Χ. πῆγε στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεὸ γιὰ τοὺς θριάμβους τοῦ γιοῦ της, Μεγάλου Κωνσταντίνου. 

 

    Ὁ Θεῖος ζῆλος, ὅμως, ἔκανε τὴν Ἁγία Ἑλένη νὰ ἀρχίσει ἔρευνες γιὰ τὴν ἀνεύρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ ὑπῆρχε εἰδωλολατρικὸς ναὸς τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης, τὸν ὁποῖο γκρέμισε καὶ ἄρχισε τὶς ἀνασκαφές. 

 

    Ὕστερα, ἡ Ἁγία Ἑλένη ὁδηγήθηκε στὴν εὕρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπὸ ἕνα ἀρωματικὸ φυτὸ ποὺ φύτρωνε στὸ μέρος ἐκεῖνο, τὸν γνωστό μας βασιλικό. Ὕστερα ἀπὸ ἐπίπονες ἀνασκαφὲς βρέθηκαν τρεῖς σταυροί, τοῦ Κυρίου καὶ τῶν δύο ληστῶν. Ὁ ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων Μακάριος, ἀφοῦ ἔκανε δέηση, ἄγγιξε στοὺς σταυροὺς τὸ σῶμα μιᾶς εὐσεβέστατης κυρίας ποὺ εἶχε πεθάνει. Ὅταν ἦλθε ἡ σειρὰ καὶ ἄγγιξε τὸν τρίτο σταυρό, ποὺ ἦταν πραγματικὰ τοῦ Κυρίου, ἡ γυναῖκα ἀμέσως ἀναστήθηκε. 

 

    14 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 335: Ὁ Πατριάρχης Μακάριος ὕψωσε τὸν Τίμιο Σταυρὸ στὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸν τοποθέτησε στὸν ναὸ τῆς Ἀναστάσεως. Τὴν ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ ἕως καὶ σήμερα, στὶς Ἐκκλησίες μοιράζεται βασιλικός, ὥστε οἱ πιστοὶ νὰ θυμοῦνται τὸν τρόπο ποὺ βρέθηκε ὁ Τίμιος Σταυρὸς ποὺ μαρτύρησε ὁ Χριστός. 

Ἡ ἐπανάκτηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 

 

    613 μ.Χ: Οἱ Πέρσες κυρίεψαν τὴν Παλαιστίνη, λεηλάτησαν καὶ κατέστρεψαν τὰ ἱερὰ προσκυνήματα καὶ πῆραν ὡς λάφυρο τὸν Τίμιο Σταυρό. Ἀφοῦ τὸν μετέφεραν στὴ χώρα τους, θεώρησαν τὸν Σταυρὸ μαγικό, ἐξ αἰτίας κάποιων θαυμάτων ποὺ ἔγιναν. 

 

    14 Σεπτεμβρίου 629: Ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος, μετὰ τὴν ὁριστικὴ νίκη του ἐναντίον τῶν Περσῶν, ἀνέκτησε τὸ ἱερὸ σύμβολο τῆς Χριστιανοσύνης καὶ τὸ μετέφερε ἀρχικὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἀποτέλεσε μέρος τοῦ θριάμβου του καὶ στὴ συνέχεια στὰ Ἱεροσόλυμα. 

 

    Τελικά, ἡ ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων θεώρησε ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀνήκει σὲ ὅλη τὴν χριστιανοσύνη καὶ γι’ αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ τεμαχίσει τὸ Τίμιο Ξύλο καὶ νὰ τὸ διανείμει σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. 

 

Γιατί νηστεύουμε ἀκόμη καὶ τὸ λάδι 

    Γιὰ τὴν Ἀνάμνηση λοιπὸν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ νηστεύουμε στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ἐπειδὴ ὁ Σταυρὸς εἶναι Ἀνάμνηση τοῦ Πάθους τοῦ Χριστοῦ. Διότι ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ κάνει τὴν ἀνακομιδὴ (ἐκταφῇ) τῶν λειψάνων ἑνὸς συγγενῆ του (γιὰ παράδειγμα τοῦ πατέρα του, τῆς μητέρας του καὶ ἄλλων), λυπᾶται ἐνθυμούμενος τὸ πρόσωπο αὐτό, ἔτσι καὶ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ βλέποντες τὸν Σταυρὸ καὶ ἀναλογιζόμενοι ὅτι ὁ Χριστὸς Σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ὡς Ἄνθρωπος Ἔπαθε, ταπεινωνόμαστε καὶ δείχνουμε Συντριβὴ καρδιᾶς νηστεύοντες. 

 

    Οἱ μὲν Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπισημαίνουν ὅτι «ἡ Ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι Ἰσότιμη μὲ τὴν Μεγάλη Παρασκευή», ἀφοῦ καὶ τὶς δύο αὐτὲς Ἡμέρες τιμοῦμε ἐξίσου τὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Κυρίου. 

 

    Ἡ Νηστεία κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, «δὲν γίνεται γιὰ τὸ Πάσχα, οὔτε γιὰ τὸν Σταυρό, ἀλλὰ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας... ἐπειδὴ τὸ Πάσχα δὲν εἶναι ὑπόθεση Νηστείας καὶ πένθους, ἀλλὰ εὐφροσύνης καὶ χαρᾶς. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ λέμε ὅτι πενθοῦμε γιὰ τὸν Σταυρό. Οὔτε γιὰ ἐκεῖνον πενθοῦμε. Ἀλλὰ γιὰ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα». Ἐπίσης νηστεύουμε γιὰ νὰ μιμηθοῦμε τὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος ἐνήστευσε γιὰ σαράντα ἠμερόνυχτα ἐπάνω στὸ Σαραντάριον Ὅρος. 

 

Πηγή: www.vimaorthodoxias.gr