ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

    Ἡ περικοπὴ ἀφηγεῖται τὴ θεραπεία ἑνὸς παραλυτικοῦ, ἀκριβέστερα τὴ διπλῆ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ, μιὰ δυνατὴ στιγμὴ ποὺ ἀποκαλύπτει τὴ θεϊκὴ ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ ἀλλὰ καὶ τὴ σχέση μεταξὺ σωματικῆς καὶ πνευματικῆς θεραπείας καὶ ἀποκατάστασης. 

 

    Ὁ Χριστὸς γνωρίζει τὴν πίστη ἐκείνων ποὺ προσάγουν τὸν παραλυτικὸ γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. Δὲν εἶναι στὴν περίπτωση αὐτὴ μόνο ἡ ἀτομικὴ πίστη του ἀσθενοῦντος ἀλλὰ καὶ ἡ πίστη τῆς κοινότητας ποὺ τὸν προσφέρει στὸν Χριστό, ἀναδεικνύοντας τὴ δύναμη τῆς συλλογικῆς προσευχῆς. 

 

    Ὁ Κύριος, ὅμως, προχωρεῖ σὲ μιὰ ἀπρόβλεπτη κίνηση. «Συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου,» λέει στὸν παράλυτο. Θέλει νὰ δείξει ὅτι προτεραιότητα δὲν ἔχει ἡ σωματικὴ ἀποκατάσταση ἀλλὰ κάτι ἄλλο. Θέλει νὰ κατευθύνει ἐκ νέου τὴ σκέψη τοῦ παραλύτου καὶ τῆς κοινότητας, ὥστε νὰ δοῦν αὐτὰ ποὺ βρίσκονται στὴν ἀφετηρία τῶν προβλημάτων καὶ ἔχουν πρωταρχικὴ σημασία. Κάτω ἀπὸ τὸ ὁρατὸ πρόβλημα ὑπάρχει μιὰ ἀόρατη πληγὴ καί, ἑπομένως, μιὰ βαθύτερη πνευματικὴ ἀνάγκη. Ἡ ἁμαρτία καὶ ὄχι ὁ πόνος εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ πρόβλημα καὶ ὁ ἀσφυκτικὸς δεσμὸς τῆς ἀνθρωπότητας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς θεραπεύει πρῶτα τὸ ἀόρατο. 

 

    Ἡ ἐσωτερικὴ τακτοποίηση προηγεῖται τῆς σωματικῆς ἀποκατάστασης. Πρῶτον, διότι τί ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος ἂν ἔχει σωματικὴ ὑγεία, ἐνῷ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα του κολάζονται ἀπὸ νοσηρὲς πράξεις, λόγους καὶ σκέψεις; Ἡ κρυμμένη ἁμαρτία δημιουργεῖ φόβο καὶ τρόμο, ἀκόμη κι ἂν δὲν θέλουμε νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε. Ἐπὶ πλέον, ὅμως, ἡ ψυχικὴ κατάσταση ἔχει ἀκτίκτυπο στὴ σωματική μας ὑπόσταση. Διότι τελικὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διατηρεῖ κάποιος τὴν ὑγεία του, ἂν ἡ ἴδια ἡ ψυχή του εἶναι παρατημένη καὶ διαμαρτύρεται. Ὅταν προδίδουμε καὶ ζημιώνουμε τὴν ψυχή μας, ἐκείνη μᾶς ἐκδικεῖται μὲ ποικίλους τρόπους, ἀρρωσταίνει καὶ τὸ σῶμα. 

 

    Πῶς θὰ ἤχησε στὰ αὐτιὰ τῶν ἀνθρώπων ποὺ περίμεναν τὸ θαῦμα ἡ δήλωση τοῦ Ἰησοῦ ὅτι συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες τοῦ παραλύτου; Ἀκοῦν καὶ δέχονται τὴ διδασκαλία Του, μὲ ἐξαίρεση τοὺς γραμματεῖς ποὺ βρίσκουν βλασφημία στὰ λόγια Του, ἀφοῦ μόνον ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ συγχωρήσει. Μὰ ἀκριβῶς αὐτὸ βεβαιώνει ἐδῶ ὁ Χριστός: τὴ θεότητά Του καὶ τὴν ἰσότητά Του μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. Τὸ ἴδιο φανερώνει κι ὅταν ἀποκαλύπτει τὰ ἀπόρρητα τῆς καρδίας τῶν γραμματέων. Μὲ ὅλες τὶς ἐνέργειές Του ὁ Χριστὸς ἀποδεικνύει ὅτι δὲν εἶναι ἕνας διδάσκαλος ἢ προφήτης, ἀλλὰ ἔχει θεία ἐξουσία, καὶ μάλιστα εἶναι ἀπολύτως ἰσότιμος μὲ ἐκεῖνον ποὺ τὸν γέννησε ἀχρόνως. Γι’αυτό καὶ θέτει τὸ ἐρώτημα ποὺ προκαλεῖ ἀμηχανία στοὺς παρόντες: τί εἶναι πιὸ εὔκολο; Νὰ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες τοῦ παραλύτου ἢ νὰ τοῦ πῶ «Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου»; Ἡ θεραπεία τοῦ σώματος εἶναι θαῦμα ὁρατὸ καὶ ἐπαληθεύσιμο, ἀκόμη κι ἂν ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς εἶναι θαῦμα ἀνώτερο. Ὅμως, μὲ τὴν τέλεση τοῦ ὁρατοῦ θαύματος ἐπαληθεύει τὸ ἀόρατο καὶ θεϊκότερο. Ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία τόσο νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες ὅσο καὶ νὰ θεραπεύει τὴ φύση. Ὁ «Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου» ἦταν γιὰ τοὺς Ἑβραίους τίτλος τοῦ Μεσσία, σύμφωνα μὲ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη (Δανιὴλ 7, 13-14), τίτλος ποὺ δηλώνει ταυτόχρονα τὴ θεϊκὴ ἐξουσία καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση. 

 

    Πῶς ἀντιδρᾶ τὸ πλῆθος στὸ διπλὸ αὐτὸ θαῦμα; Μὲ δέος καὶ δοξολογία διότι ὁ Θεὸς ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ γιατί λέγουν ὅτι ἔδωσε ἐξουσία στοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι στὸν Μεσσία; Διότι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐνεργεῖ τὰ θεῖα μέσῳ τῶν ἀνθρωπίνων. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρωπότητα δρᾶ, παθαίνει, πεθαίνει, καὶ ὑψώνεται στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ. Ἔκτοτε, καθένας μας ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ λυτρώνεται μὲ τὴν μετάνοια ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, ἀλλὰ καὶ τὴ δύναμη νὰ συγχωρεῖ τοὺς ἄλλους μιμούμενος τὴ θεία ἐνέργεια. 

 

    Ἐμεῖς μόνο ἂς δεόμεθα «Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος καὶ ἴασε τὴν ἀνάπηρη, ἀκρωτηριασμένη ἀπὸ τὰ πάθη ψυχή μου.» Καὶ τότε θὰ ἀκούσουμε τὸ «ἔχε θάρρος, παιδί μου, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου», τὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς ἀπευθύνει στὸν παραλυτικὸ καὶ σὲ ὅλους μας. Δὲν εἶναι μόνο μιὰ ἀθωωτικὴ πράξη ἀλλὰ ἡ εἴσοδός μας στὴν ἐλευθερία καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπου βρίσκουμε οὐσιαστικὰ τὴν ὑγεία μας ὡς πληρότητα καὶ αἴσθηση τῆς αἰωνιότητας. 

 

Πηγή: /www.i-m-paronaxias.gr