Κυριακὴ τῶν μυροφόρων

    Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα γίνεται λόγος γιὰ τὴν πρώτη χειροτονία Διακόνων πὸὺ ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι. Καὶ εἶναι ἐνδιαφέρον νὰ δοῦμε τὰ προσόντα πὸὺ ζήτησαν νὰ ἔχουν οἱ ὑποψήφιοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀνελάμβαναν τὸ ἱερὸ ἔργο τῆς διακονίας τῶν πιστῶν. Σύμφωνα μὲ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κατὰ τὶς πρῶτες κιόλας ἡμέρες τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, παρουσιάστηκαν καὶ τὰ πρῶτα παράπονα μεταξὺ τῶν πιστῶν. Συγκεκριμένα, στὰ βοηθήματα τῶν ἀπόρων χηρῶν γυναικῶν γίνονταν καὶ ὡρισμένες διακρίσεις. Οἱ χῆρες, πὸὺ ἦσαν ξένες, διαμαρτύρονταν ὅτι τὶς παραμελοῦν καὶ τὶς παραγκωνίζουν, ἀφοῦ οἱ ὑπεύθυνοι δίνουν περισσότερα βοηθήματα στὶς ντόπιες. 

 

    Ὁ «γογγυσμὸς» αὐτὸς ἔκανε τόὺς Ἀποστόλους νὰ ἀποφασίσουν νὰ χειροτονήσουν πρόσωπα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀνελάμβαναν, μὲ πνεῦμα δικαιοσύνης καὶ ἀγάπης, νὰ διαχειρίζονται τὰ ἐλέη καὶ τὶς συνδρομές. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνάγκη προέκυψε ἡ τάξη τῶν Διακόνων μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἀνέθεσαν, λοιπόν, οἱ Ἀπόστολοι στὸ πλῆθος τῶν πιστῶν, δηλαδὴ στὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα νὰ ἐκλέξουν ἑπτὰ ἀνθρώπους. (Ὁ ἀριθμὸς ἑπτὰ ἦταν ἱερὸς γιὰ τόὺς Ἰοὐδαίους: Γέν. 21, 27. Ἀπόκ. 1, 4). Ἔτσι καὶ ἔγινε. Αὐτοὺς πὸὺ ὁ λὰὸς ἐπέλεξε ἐχειροτόνησαν οἱ Ἀπόστολοι. 

 

    Οἱ Ἀπόστολοι ὥρισαν καὶ τὰ προσόντα πὸὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν οἱ ὑποψήφιοι: «Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις πνεύματος ἁγίου καὶ σοφίας» (Πράξ. 6, 3). Στὴν μὶκρὴ αὐτὴν φράση κρύβεται ὁ μυστικὸς καθρέπτης, στὸν ὁποῖο πρέπει νὰ καθρεπτίζονται οἱ ὑποψήφιοι κληρικοὶ γιὰ νὰ βλέπουν ἂν εἶναι ἐντάξει, ἀλλὰ καὶ οἱ λαϊκοὶ, γιὰ νὰ βλέπουν πῶς πρέπει νὰ εἶναι οἱ κληρικοί τους. 

 

    Τὸ πρῶτο γενικὸ στοιχεῖο τῆς κρίσεως τῶν πιστῶν πρέπει νὰ εἶναι ἡ μὲ συναίσθηση εὐθύνη τῆς ἐκλογῆς. Ἡ λέξη «ἐπισκέψασθε» σημαίνει ἐξετάστε μὲ πὸλλὴ προσοχὴ καὶ ἐκλέξατε. Μὲ προσευχὴ καὶ προσοχὴ πρέπει νὰ γίνει ἡ ἐκλογή. Αὐτὴ εἶναι μὶὰ βασικὴ καὶ γενικὴ προϋπόθεση. 

 

    Τὸ δεύτερο στοιχεῖο εἶναι πὼς οἱ ὑποψήφιοι πρέπει νὰ εἶναι ἄνθρωποι ἀκέραιοι καὶ ἀξιόπιστοι, νὰ ἔχουν κὰλὴ μαρτυρία ἀπὸ ὅλους εἰ δυνατόν, νὰ μὴν ἔχουν δώσει ἀφορμὴ γιὰ σκάνδαλα καὶ νὰ διακρίνονται γιὰ τὸν ἐνάρετο καὶ ἀνεπίληπτο βίο τους. Τὸ λειτούργημα τοῦ κληρικοῦ εἶναι ἅγιο καὶ λεπτό. Γι’αὐτὸ καὶ οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἀξιώνουν κάθε ὑποψήφιος νὰ ἔχει μερικὰ βασικὰ προσόντα, διαφορετικὰ δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ προχωρήσει.Βασικὴ προϋπόθεση εἶναι καὶ τὸ πρὸσὸν τοῦ ἀνεπίληπτου, ὅπως λέγεται, βίου. Δὲν μπορεῖ ὁ οἱοσδήποτε κὰλὸς ἄνθρωπος νὰ γίνει κληρικός. Χρειάζεται νὰ εἶναι ἄμεμπτος, κρυστάλλινος, πεντακάθαρος στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Νὰ ἔχει ζῶὴ προσεκτικὴ καὶ νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἀρετή. Ἀλλιῶς γίνονται παρατράγουδα καὶ ζημιώνεται καὶ ἡ πίστη καὶ ἡ Ἐκκλησία. Παράλληλα, οἱ ὑποψήφιοι ἱερεῖς πρέπει, σύμφωνα μὲ τὴν ἀποστολικὴ περικοπή, νὰ εἶναι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας». Ὁ ὑποψήφιος πρέπει νὰ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ αὐτὴν τὴν Χάρη, νὰ εἶναι δηλαδὴ ἄνθρωπος «χαριτωμένος», πὸὺ ὅλα του, καὶ ἡ ὁμιλία καὶ ἡ συμπεριφορὰ καὶ τὸ βάδισμα καὶ τὸ ντύσιμο νὰ προδίδουν πνευματικότητα. Ὁ κληρικός, ἐνῶ κινεῖται στὴν γῆ, ὀφείλει νὰ ἀναπνέει στὸν οὐρανό. Καὶ τοῦτο, γιατὶ κύριο ἔργο του εἶναι νὰ δείχνει στὸὺς ἀνθρώπους τὸν δρόμο τοῦ οὐρανοῦ. Οἱ ὑποψήφιοι πρέπει νὰ ἔχουν καὶ σοφία, δηλαδὴ σύνεση καὶ φρόνηση, πὸὺ θὰ τὸὺς ἐπιτρέπουν νὰ προλαμβάνουν τὰ δίκαια παράπονα καὶ γενικὰ νὰ πολιτεύονται κατὰ ἄψογο τρόπο, χὼρὶς νὰ ἀδικοῦν κανένα, ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ συντρέχουν στὶς ὑλικὲς καὶ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν πιστῶν. 

 

    Οἱ αὐριανοὶ λειτουργοὶ τῆς Ἐκκλησίας δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦν ὅτι δὲν θὰ λειτουργοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, τὴν προβολὴ ἢ τὴν ἀνάδειξή τους σὲ καλοὺς ὑπηρέτες τῆς ὑποκριτικῆς τέχνης ἢ τῆς μουσικῆς, ἀλλὰ θὰ λειτουργοῦν εἰς «τύπον» Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὲσῳ αὐτῶν θὰ λειτουργεῖ ὁ Δεσπότης Χρὶστὸς «προσφέρων καὶ προσφερόμενος» γιὰ τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Πρέπει νὰ κατανοήσουν ὅτι θὰ ἐργασθοῦν ὄχι μόνο γιὰ τὴν τέλεση τῆς λατρείας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἄσκηση καὶ τῶν λοιπῶν καθηκόντων τους, κηρυκτικῶν, κατηχητικῶν, ποιμαντικῶν, πνευματικῶν – παιδευτικῶν, αὐτῶν τῆς κοινωνικῆς διακονίας καὶ προσφορᾶς. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ καθαρότητα νοῦ καὶ ψυχῆς. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, μὲ σεβασμὸ καὶ τὶμὴ στὸν Ἐπίσκοπο, πὸὺ θὰ τὸὺς χειροτονήσει καὶ θὰ τὸὺς μεταδώσει τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τοῦ ὁποίου θὰ καταστοῦν συνοδοιπόροι στὸ ποιμαντορικό του ἔργο, μὲ αἴσθημα εὐθύνης στὰ λόγια καὶ στὶς πράξεις τους. Καὶ αὐτὴ ἡ θεία Χάρη τὰ ἀσθενῆ θὰ θεραπεύσει καὶ τὰ ἐλλείποντα θὰ ἀναπληρώσει. 

 

    Ἂς δοῦμε μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ τὶ λένε οἱ Πατέρες μας γιὰ τὸ ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης. 

 

    Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ἡ ἱερωσύνη ἀσκεῖται μὲν ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ ἀνήκει στὴν τάξη τῶν οὐρανίων ταγμάτων. Τοῦτο δὲ εἶναι εὔλογο, διότι τὴν ἱερωσύνη δὲν τὴν καθίδρυσε οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος οὔτε ἀρχάγγελος οὔτε κάποια ἄλλη κτὶστὴ δύναμη, ἀλλὰ Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Παράκλητος, ὁ Ὁποῖος ἂν καὶ ἡ ἱερατικὴ διακονία ἀσκεῖται ἀπὸ σαρκικὰ ὄντα, τὴν καθιστᾶ τέτοια, ὥστε νὰ φαίνεται ὅτι ἀσκεῖται ἀπὸ ἀγγέλους. Γι’ αὐτὸ ὁ ἱερέας πρέπει νὰ εἶναι καθαρὸς σὰν νὰ εὑρίσκεται μεταξὺ τῶν οὐρανίων δυνάμεων. Οἱ ἱερεῖς, μολονότι κατοικοῦν στὴν γῆ καὶ ἀσχολοῦνται καὶ μὲ τὶς ἐπίγειες ὑποθέσεις, ἔλαβαν τὴν ἐξουσία νὰ ἀσχολοῦνται μὲ οὐράνιες ὑποθέσεις, κάτι πὸὺ δὲν παραχωρήθηκε ἀπὸ τὸν Θὲὸ οὔτε στὸὺς ἀγγέλους οὔτε στὸὺς ἀρχαγγέλους. Τὶ ἄλλο τὸὺς ἔδωσε παρὰ ὁλόκληρη τὴν οὐράνια Βασιλεία;» Καὶ συνεχίζει ὁ χρυσοῦς στὴν γλῶσσα καὶ τὴν καρδίαν ἐπίσκοπος: «Ὅποιῶν λέγει (ὁ Θὲὸς) συγχωρήσετε τὶς ἁμαρτίες, θὰ εἶναι συγχωρημένες καὶ ὅποιους δὲν ἀπαλλάσσετε, θὰ εἶναι δεσμευμένοι (Μάτθ. 18, 18). Ποὶὰ ἐξουσία θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ μεγαλύτερη; Ὅλὴ τὴν ἐξουσία τῆς κρίσεως τῶν ἁμαρτιῶν τὴν ἔδωσε ὁ Πὰτὴρ στὸν Υἱό (Ἰὦ. 20, 23), ὁ Ὁποῖος βλέπω νὰ τὴν παραχωρεῖ στὸὺς ἱερεῖς πὸὺ ἐγκαθιδρύθηκαν σὲ αὐτὸ τὸ ἀξίωμα». 

 

    Ὁ Ὅσιος Ἰὠάννης ὁ Σιναΐτης: «Ποιμένας στὴν κυριολεξία εἶναι ἐκεῖνος πὸὺ μπορεῖ νὰ ψάξει καὶ νὰ βρεῖ καὶ νὰ γιατρέψει τὰ χαμένα πρόβατα μὲ τὴν ἀκακία, τὴν φροντίδα, τὸν ζῆλο καὶ τὴν προσευχή». 

 

    Ὁ Ἅγιὸς Νεκτάριος: «Ἡ ἱερωσύνη εἶναι μεγάλο καὶ ὑψηλὸ ὑπούργημα, ἀφοῦ ἀρχή της εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος παραδίδοντας τὸν Ἑαυτό Του γιὰ χάρη μας, ἔγινε ὁ Μέγας Ἀρχιερεὺς «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ» (Ἑβρ. 5, 10). Αὐτὸς παρέδωσε στὸὺς ἱεροὺς Μαθητὲς καὶ Ἀποστόλους Τοῦ τὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης, γιὰ νὰ διαμένει αὐτὸ στὸὺς αἰῶνες. Καὶ ἀπὸ ἐκείνους μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸ λάβαμε κι ἐμεῖς. Ἡ ἱερωσύνη σκὸπὸ ἔχει νὰ ἁγιάσει καὶ νὰ σώσει ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, μεταδίδοντας τὴν Χάρη τῆς ἀπολύτρωσης σὲ ὅλες τὶς ἐπερχόμενες γενεὲς μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, μὲ σκὸπὸ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα νὰ σωθεῖ διὰ τῆς θυσίας τοῦ Σωτῆρος της Ἰησοῦ Χριστοῦ». 

 

    Ὁ Ἅγιὸς Ἄνθιμος τῆς Χίου: «Τὸ μέγα καὶ τρικυμιῶδες πέλαγος τοῦ βίου, τὸ ὁποῖο ταξιδεύετε κρύβει πολλοὺς κινδύνους‧ ἔχει φουρτοῦνες, ἔχει πειρατές, ἔχει δυσκολίας μεγάλας. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχετε ὁδηγόν. Ἄνευ ὁδηγοῦ ἀδύνατον εἶναι νὰ πᾶτε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Φαίνομαι ὅτι εἶμαι ἀρχηγὸς τῆς μάνδρας, ἀλλὰ ἔργα Ἀρχιμανδρίτου δὲν ἔχω νὰ ἐπιδείξω. Τάξιν ἱερέως ἔχω, ἀλλὰ τὰ τοῦ ἱερέως ἔργα δὲν τὰ ἔχω. Ὅμώς, διὰ τοῦ λόγου σᾶς δὲν παύει καὶ τὸ μάτι μου νὰ βλέπη καὶ τὸ αὐτί μου νὰ ἀκούη καὶ ἡ γλῶσσά μου νὰ λέγη ὅλο πρὸς ὠφέλειάν σας... Κάμνετε ὅσα σᾶς λέγω καὶ ἀπὸ μένα θὰ ζητηθῆ ἀπολογία. Ὁ Χριστός μας εἶπε: ‘‘ἐὰν μὲ ἀγαπᾶτε τὰς ἐντολὰς μοῦ τηρήσατε’’. Ἐκεῖνος πὸὺ ἀγαπᾶ τὸν Θὲὸν τρέχει νὰ φθάση ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ Θεός. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ τοῦ καθορίζει τὸν δρόμον καὶ τὸν διευκολύνει νὰ πάει νὰ Τὸν εὕρη». 

 

    Ὁ Ἅγιὸς Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Ἐγὼ ἔχω χρέος ὅταν ἀπαντήσω ἱερέα, νὰ τοῦ φιλήσω τὰ χέρια καὶ νὰ τὸν παρακαλέσω νὰ παρακαλεῖ τὸν Θὲὸ διὰ τὰς ἁμαρτίας μου. Νὰ προσέχετε, ἀδελφοί μου, νὰ μὴ κατηγορεῖτε τὸὺς παπᾶδες σας καὶ νὰ μὴ τὸὺς παραμελεῖτε, διότι βάνετε φωτιὰ καὶ καίεσθε. Ἐγὼ, ὅταν ἀπαντήσω ἕνα πὰπὰ καὶ ἕνα ἄγγελο, πρῶτα θὰ χαιρετήσω τὸν πὰπὰ καὶ μετὰ τὸν ἄγγελο». 

 

    Χριστιανοί μου! 

 

    Ἐκεῖνοι τὸὺς ὁποίους ὁ Θὲὸς ἐκλέγει καὶ προσκαλεῖ νὰ ὑπουργήσουν τὰ ἱερὰ μυστήρια βρίσκονται ἀνάμεσά μας. Ἡ προσωπική τους κλίση ἔχει ἀρχίσει ἤδη νὰ διαφαίνεται. Εἶναι τὰ παιδιὰ τοῦ ἱεροῦ βήματος, αὐτὰ πὸὺ διακονοῦν τὸν ἱερέα, κρατοῦν τὶς λαμπάδες, τὰ ἑξαπτέρυγα, τὰ ἱερά μας σύμβολα, αὐτὰ πὸὺ πλαισιώνουν τὰ ἱερὰ ἀναλόγια. Τὰ βλέπεις καὶ χαίρεται ἡ καθαρὴ ψυχή τους. Ἂς χαιρόμαστε κι ἐμεῖς πὸὺ τὰ καμαρώνουμε. Ἂς τὰ ἐνθαρρύνουμε, ἂς τὰ ἐπαινέσουμε, ἂς ποῦμε ἕνα κὰλὸ λόγο στὸὺς γονεῖς τους. Καὶ κυρίως, ἂς προσευχόμαστε στὸν Κύριό μας νὰ τὰ διατηρεῖ ἁγνὰ καὶ καθαρά. Ἐκεῖνος καλεῖ τὸὺς νέους ἐργάτες στὸν Ἁμπελώνα Του. Ἂς ἀναλογισθοῦμε ὅτι ὅσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἀποφασίσουν καὶ ἀξιωθοῦν νὰ γίνουν ἱερεῖς, προέρχονται ἀπὸ μία ἁμαρτωλὴ κοινωνία καὶ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν καθρέπτες καθαροὺς γιὰ νὰ καθρεφτίζονται πνευματικά. Θὰ πρέπει νὰ διαμορφώσουν ἕνα γνήσιο ἱερατικὸ ἦθος μὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα πὸὺ χαρακτηρίζουν τὴν ἱερωσύνη ὡς ἔργο ἱερό: τὸ πνεῦμα τῆς αὐταπάρνησης, τῆς θυσίας, τῆς ἀποστολικῆς κακοπάθειας, τὸ βὰρὺ αἴσθημα εὐθύνης, τὴν ἀκατάβλητη ἐργατικότητα. Ἡ ἱερωσύνη τὸὺς χαρίζει αὐτὸ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα. Ὁ λαμπροφόρος χιτῶνας τῆς ταπεινοφροσύνης τοῦ Κυρίου θὰ κοσμήσει τὴν ψυχή τους. Οἱ πονεμένες ψὺχὲς τοῦ ποιμνίου τους περιμένουν. Κι ὅταν ἔλθει ἐκείνη ἡ εὐλογημένη στὶγμὴ τῆς χαρᾶς τῆς Χειροτονίας τους, ἂς ἀναφωνήσουν μὰζὶ μὲ τὸν Βερίτη: 

 

«Ὤ Πατέρα, στεῖλε μου ἕνα Πνεῦμα Θεῖο κι ἂς γίνω, 

ὅσα χρόνια στὸν φθὰρτὸ τοῦτο κόσμο μείνω, 

μὶκρὸς ἥλιος νὰ σκορπῶ τὴν δική Σου γνώση 

καὶ τὸ φῶς καὶ τὴν χὰρὰ κι ὅσα μοῦ ’χεῖς δώσει». ΑΜΗΝ! 

Πηγή: imchiou.gr