Κήρυγμα Κυριακής του Παραλύτου

    «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» 

 

 

    Τριάντα ὀκτὼ θλιμμένα καὶ ταλαιπωρημένα χρόνια! Πάνω ἀπὸ τὴν μισὴ ζωή του, ξαπλωμένος σ’ ἕνα φορεῖο φτωχικό, περιμένει τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἄγγελος θὰ ταράξει τὸ νερό της στέρνας της Βηθεσδᾶ νὰ μπεῖ πρῶτος. Μάταια περιμένει καὶ περιμένει... μὰ δὲν μπορεῖ μόνος, κανεὶς δὲν ὑπάρχει νὰ τὸν βοηθήσει. Οἱ ἄλλοι συμπάσχοντες τοῦ ἔχουν κάποιο φίλο ἢ συγγενῆ καὶ ὅταν ταραχθεῖ τὸ ὕδωρ πρῶτοι πέφτουν ἐκεῖνοι καὶ γίνονται καλά. Αὐτὸς περιμένει. Τί θλίψη, τί μαρτύριο ἀδελφοί μου. 

 

    Ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος στὴν ζωή μας εἶναι διάχυτος παντοῦ. Ποιός δὲν θλίβεται, ποιός δὲν πονάει; Ποιός δὲν πάσχει καὶ ὑποφέρει; Ποικίλα καὶ θλιβερά τα συμβάντα στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. 

 

    Πολλοὶ ἄλλοι ἦλθαν ἀργότερα ἀπὸ αὐτὸν καὶ ἔφυγαν θεραπευμένοι. Αὐτὸς ἐκεῖ τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια. 

 

    Σήμερα ὅμως γι αὐτὸν ξημερώνει μιὰ νέα μέρα. Μιὰ καινούρια ζωὴ γι αὐτὸν φαίνεται ὅτι ἀρχίζει. Ἔρχεται ὁ Χριστός, ἡ ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων. Τὸν βλέπει, τὸν συμπονᾶ καὶ τὸν ρωτᾶ: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» ἂν θέλει λέει; Τριάντα ὀχτὼ χρόνια περιμένει! Ὅμως ἀδελφοί μας ἐκπλήσσει ἡ ἀπάντησή του: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν ταραχθῆ τὸ ὕδωρ βὰλῃ μὲ εἰς τὴν κολυμβήθραν». 

 

    Ἀπάντηση ποὺ δείχνει τὸν πόνο τῆς ἐγκατάλειψης καὶ τῆς μοναξιᾶς, περισσότερο καὶ ἀπὸ τὴν παραλυσία του. Κανεὶς γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει συγγενὴς ἢ φίλος. Μόνος καὶ τραγικὰ ἐγκαταλελειμμένος. 

 

    Νὰ ὅμως ποὺ γι’ αὐτὸν τὸν ἀπόκληρο τῆς ζωῆς ἐμφανίζεται ὁ μόνος ἀληθινὸς καὶ γνήσιος ἀδελφός, ὁ φίλος, ὁ συγγενής, ὁ Κύριος μας, ἡ μόνη ἀσφαλὴς μαρτυρία καὶ βεβαίωση τῆς σωστῆς εὐσπλαχνίας καὶ ἀγαθότητας τῆς παρουσίας Του. 

 

    Ἀνάμεσα στὰ ἀναρίθμητα θαύματα τοῦ Κυρίου μας αὐτὸ τὸ σημερινὸ θαῦμα τοῦ παραλύτου της Βηθεσδᾶ μᾶς φέρνει ἕνα τραγικὸ μήνυμα ποὺ συμβαίνει στὴν ἐποχή μας. Ἀποκαλύπτει ἀφ' ἑνὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο, τὸν μοναχικὸ καὶ ἐγκαταλελειμμένο καὶ ἀφ' ἑτέρου τὸ ὑπαρκτὸ ἀλλὰ κρυφὸ δρᾶμα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐποχῆς. 

 

    Αὐτὸ τὸ δρᾶμα τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐποχῆς σὰν ἐπιδημία ἐξαπλώνεται στὶς ἀνεπτυγμένες καὶ προηγμένες κοινωνίες καὶ ἀπειλεῖ τὴν ἀνθρώπινη ψυχικὴ ἰσορροπία. 

 

    Ἡ μοναξιὰ αὐτὴ ὑπάρχει μέσα στὸ σπίτι, στὸ σαλόνι, στὸ ὑπνοδωμάτιο, στοὺς δρόμους σὰν τηλεόραση, σὰν τηλέφωνο, σὰν γουόκμαν. Εἶναι ἡ φρικτὴ τραγωδία τοῦ σημερινοῦ πολυάριθμου ἀνθρώπου ποὺ εἶναι τραγικὰ μόνος μέσα στὸ πλῆθος. Τελικὰ ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τὴν ἐρημιὰ τῶν πόλεων. 

 

    Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ φρικτὴ τραγωδία ποὺ βασανίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸν ψυχικὸ μαρασμό. Μόνο ὁ Χριστός μας μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ αὐτὸ τὸ μαρτύριο τῆς μοναξιᾶς. Φυσικὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη καὶ τὸν πολιτισμό, μποροῦμε ὅμως νὰ τὸν κάνουμε πιὸ ἀνθρώπινο. Νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ τεχνικὰ μέσα γιὰ τὴν σύσφιξη τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. 

 

    Νὰ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας ἀνυπόκριτα στὸν συνάνθρωπό μας. Νὰ βιώσουμε τὴν ἀγάπη στὶς πραγματικὲς διαστάσεις, μέσα ἀπὸ τὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. 

 

    Τὸ δόσιμο τῆς ἀγάπης δὲν σπάει μόνον τὴν μοναξιὰ τοῦ ἄλλου, γεμίζει καὶ τὴν δική μας καρδιά. «Ὁ μένων ἐν τῆ ἀγὰπῃ ἐν τῶ Θεῶ μένει καὶ ὁ Θὲὸς ἐν αὐτῶ». 

 

    Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ πόνου, τῆς θλίψης καὶ τῆς μοναξιᾶς ποὺ μὲ δάκρυα ψελλίζετε «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ἐλᾶτε νὰ ζητήσετε τὸν Χριστό τον μόνο ἀσφαλῆ φίλο καὶ ἀδελφό. Αὐτὸς θὰ γεμίσει τὴν ζωή μας. Φωνάξτε τον καὶ ἐκεῖνος θὰ ἀπαντήσει μὲ τὰ δικά του παρήγορα λόγια: «διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;» ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

 

Πηγή: imcorfu.gr