Κήρυγμα Κυριακῆς Ζ’ Λουκᾶ

2025-11-03 14:05

    Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ ποὺ νὰ μὴ θέλει νὰ γίνει δυνατός, νὰ ἀποκτήσει δύναμη μὲ τὴν ὁποία θὰ κατορθώνει νὰ ξεπερνᾶ τὶς δυσκολίες καὶ τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς καὶ νὰ εὐδοκιμεῖ στὸ ἔργο του. Κι ἂν κάποιες στιγμὲς αἰσθάνεται νὰ τὸν κυριεύει ἡ ἀδυναμία, τόσο περισσότερο νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ ἀποκτήσει δύναμη. Ἰδιαίτερα ὅταν βρίσκεται ἀντιμέτωπος μὲ ἀρρώστιες καὶ θανάτους, τότε ζητάει περισσότερο δύναμη. 

    Κι ὁ Ἰάειρος, ὁ ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς, ὅπως ἀκούσαμε στὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, καὶ ἡ γυναῖκα ποὺ ἦταν δώδεκα χρόνια ἄρρωστη κατέφυγαν στὸν Κύριο, γιὰ νὰ πάρουν δύναμη καὶ ἴαση, ποὺ θὰ τοὺς ἐλευθέρωνε ἀπὸ τὴν τρομερὴ δοκιμασία τους. Θάνατος ἀπὸ τὴ μιά, ἀρρώστια ἀπὸ τὴν ἄλλη. Δύσκολες καταστάσεις γιὰ ὅσους τὶς ἔχουν ζήσει. Καὶ τὴν πῆραν πλούσια τὴ θεία δύναμη. Ἡ γυναῖκα θεραπεύτηκε ἀπὸ τὴ χρόνια καὶ ἀνίατη ἀρρώστια της καὶ ἡ κόρη του Ἰάειρου ἐπέστρεψε ξανὰ στὴ ζωή. 

    Ἐκείνη τὴν ἡμέρα δὲν ἦταν μόνο τὰ δύο αὐτὰ πρόσωπα ποὺ πλησίασαν τὸν Κύριο. Πλῆθος λαοῦ τὸν εἶχε περιβάλλει. «Οἱ ὂχλοὶ συνέχουσιν αὐτὸν» μᾶς λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ πλησιάζουν τὸν Κύριο, δὲν παίρνουν ὅμως τὴ θαυματουργικὴ δύναμη, ποὺ πῆρε ὁ Ἰάειρος καὶ ἡ αἱμορροοῦσα γυναῖκα. Κι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀδιάφοροι ἢ ἁπλῶς οἱ περίεργοι. Εἶναι αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους λέει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη «ὁ λαὸς ὁὗτος τοῖς χείλεσί με τίμᾷ, ἡ δὲ καρδιὰ αὐτοῦ πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ». 

    Ἀλλὰ μήπως καὶ στὴν ἐποχή μας δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι σὰν κι αὐτούς; 

    Ἡ ἐποχή μας ποὺ παρουσιάζει τόση πρόοδο σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς καὶ τιθασεύει ἀκόμη καὶ τὶς δυνάμεις τῆς φύσης, βρίσκεται, συχνά, στὴν ἔσχατη πνευματικὴ ἀδυναμία νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ νὰ λύσει τὰ προβλήματα ποὺ τὴν πιέζουν. Ἔχει τὸν παντοδύναμο Κύριο κοντά της, μαζί της. Καὶ εἴτε δὲν τὸν πλησιάζει καθόλου εἴτε τὸν πλησιάζει ὄχι ὅπως πρέπει. Τὸν πλησιάζει μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ νὰ μὴν παίρνει τὴ δύναμη, τὴ χάρη καὶ τὴν εὐλογία Του. 

    Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν σὰν τύπο τὴ χριστιανική τους ἰδιότητα, ποὺ δὲν πηγαίνουν συχνὰ στὴν Ἐκκλησία, ἴσως τὶς μεγάλες γιορτές, «γιὰ τὸ καλό», ὅπως λένε, ποὺ ποτὲ δὲν κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων ἢ ἂν κάποια φορὰ κοινωνήσουν τὸ κάνουν ἀπὸ συνήθεια, χωρὶς τὴν κατάλληλη προετοιμασία. Κι ὅμως θὰ μποροῦσαν ὅλοι νὰ πάρουν δύναμη ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς δυνάμεως, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, νὰ ἐνισχυθοῦν, νὰ λάβουν ἀποφάσεις ἰσχυρές, νὰ ἀνέβουν ψηλά, νὰ παρηγορηθοῦν στὶς θλίψεις, νὰ βοηθηθοῦν στὶς δύσκολες στιγμές, νὰ γίνουν δυνατοὶ καὶ νικητές. Ἀρκεῖ ὅμως νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστὸ ὅπως πρέπει. 

    Ἐδῶ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ διαφορὰ τοῦ ἀληθινοῦ πιστοῦ ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ μόνο στὸ ὄνομα εἶναι. Πλησιάζει τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, μὲ πίστη, μὲ ἐμπιστοσύνη, μὲ ἀφοσίωση. Συνδέεται στενὰ μαζί του καὶ τὸν κάνει ὁδηγὸ τῆς ζωῆς του. 

    Οἱ ἀληθινὰ πιστοὶ δὲν ἔρχονται τυπικὰ στὴ θεία Λειτουργία. Συμμετέχουν μὲ προσοχὴ καὶ εὐλάβεια. Προσεύχονται μὲ ταπείνωση. Δὲν ἀκοῦν μὲ ἀδιαφορία τὸ κάλεσμα τοῦ ἱερέα «μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», ἀλλὰ προσέρχονται στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ μεταλαμβάνουν τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου, ὕστερα ἀπὸ εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση, μὲ βαθειὰ εὐλάβεια καὶ θερμὴ πίστη. Καὶ παίρνουν ζωὴ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς ἀρετῆς, τῆς ἁγιότητος. Παίρνουν θάρρος, ἐνίσχυση καὶ παρηγοριά. Μελετοῦν τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὴν μελετοῦν ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀποκτήσουν γνώσεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν αἰσθάνονται στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους σὰν πηγὴ δύναμη καὶ ἐνίσχυσης. Σὰν θεία καὶ οὐράνια τροφὴ ποὺ τρέφει τὸ πνεῦμα, τὴν ψυχή, ὁλόκληρη τὴν ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. 

    Πώς, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ συνδέεται κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν Θεό, νὰ μὴν ἀναφωνήσει μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Δαυβὶδ «ἐν τῷ Κυρὶῳ ποιήσομεν δύναμιν»; Πῶς νὰ μὴν πεῖ μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο «ὁ Κύριος πάρεστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με»; Αὐτὸς ὁ σύνδεσμος ἔκανε τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο μαζὶ μὲ χιλιάδες πιστοὺς νὰ λέει «Χριστὸς μετ’ ἐμοῦ, τίνα φοβηθήσομαι»; 

    Πραγματικὰ πόση μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη, ἡ χάρη, ἡ εὐλογία ποὺ παίρνουν ὅσοι πλησιάζουν τὸν Κύριο μὲ τὸν σωστὸ τρόπο. Θαυμάζει πράγματι κανείς, ὅτι ρίχνει μιὰ ματιὰ στὴν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ πὼς παλαιοὶ καὶ σύγχρονοι «κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἴργάσαντό δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἒφραξαν στόματα λεόντων...» 

    Πολλοὶ ἐπιστήμονες ἀποροῦν ποὺ βρῆκαν τὴ δύναμη οἱ μάρτυρες καὶ οἱ ἥρωες τῆς πίστεως καὶ πρόσφεραν θυσία καὶ τὴ ζωή τους ἀκόμη στὸ βωμὸ τῆς ἀλήθειας. Ὁ Κύριος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ τοὺς ἔδινε δύναμη, ὁ Κύριος μὲ τὸν ὁποῖο εἶχαν συνδεθεῖ τόσο στενά. 

    Οἱ ἄνθρωποι ἂν ἔχουν κάποια δύναμη τὴν κρατοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ζητοῦν νὰ τὴν ἐκμεταλλευθοῦν εἰς βάρος τῶν ἄλλων. Πόσα δὲν ἔχει ὑποστεῖ ἡ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους. 

    Ὁ Κύριος ὅμως, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς δυνάμεως, ἀγαθοποιεῖ, εὐεργετεῖ, καὶ ἀρέσκεται νὰ τὴν μεταδίδει σὲ ὅλους. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ στρεφόμαστε πρὸς τὴν πηγή, νὰ συνδεόμαστε στενὰ μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ παίρνουμε δύναμη. Μιὰ δύναμη ποὺ θὰ μᾶς κάνει ἀληθινὰ δυνατούς. Ἀμήν.