Εἶναι ἀναγκαῖες οἱ πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Θεοτόκου;
Ἁγίου Ἰωάννου της Κροστάνδης
Ὁ πιστὸς ποὺ κοινωνεῖ ἀξίως, δηλαδὴ συνειδητά, τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, ἔχει μιὰ ἰδιαιτέρα χάρι ὅταν προσεύχεται. Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι μαζί του. Νοιώθει παρρησία ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καταλαβαίνει ὅτι μπορεῖ νὰ ἐκφράση ἐλεύθερα τοὺς ἱεροὺς πόθους του, τὰ θεάρεστα αἰτήματά του. «Πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα, καὶ μὸνὴν παρ’ αὐτῷ ποιησόμεν» (Ἰω. δ’ 23). ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν» (Ἰω. ἰε’ 7).
Στὸν ἱερέα: Κατὰ τὴ θεία λατρεία ποὺ τελεῖς, νὰ ἔχης στὸν νοῦ σου ὅτι εἶσαι οἰκονόμος αὐτοῦ τὺ πολυτίμου θησαυροῦ, ποὺ κληρονόμησε ἡ Ἐκκλησία. Ὅτι εἶσαι οἰκονόμος ἀνάξιος καὶ ρυπαρός. Ὅτι τὸ ἔργο σου συνίσταται στὸ νὰ ἀνοίγης μὲ φόβο καὶ τρόμο τὴν καρδιά σου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων, τοῦ Παναγίου Θεοῦ. Ὅτι εἶσαι ἕνας ἐλεημένος καὶ τίποτε παρὰ πάνω.
Ἡ Ἐκκλησία δέεται στὸν Κύριο νὰ μᾶς σώση «Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων». Ὁ Σατανᾶς μπορεῖ νὰ σοῦ ὑποβάλη τὸ ἐρώτημα: «Εἶναι λοιπὸν ἀναγκαῖο στὸν παντοδύναμο Θεὸ νὰ μεσολαβήσουν οἱ πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων, γιὰ νὰ σώση τοὺς ἀνθρώπους; Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάμη ὁ Ἴδιος ἀπ’ ἀπ' εὐθείας;» «Καὶ βέβαια» -νὰ τοῦ ἀπαντήσης- «Ἔχει τὴ δύναμι νὰ τὸ κάμη ἀπ’ εὐθείας, χωρὶς νὰ τοῦ τὸ ζητήσουν ἄλλοι. Μόνος αὐτὸς ἔχει τὴ δύναμι νὰ σώζη. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τιμήση τὶς ἐξαιρετικὲς ἀρετὲς τῶν Ἁγίων καὶ ἰδίως τὶς ἀρετὲς τῆς Μητρός του, δέχεται τὶς δεητικὲς μεσιτεῖες τους γιὰ μᾶς τοὺς ἀνάξιους». Θυμήσου τὸν Μωυσῆ, ποὺ μεσολάβησε γιὰ τὸν ἑβραϊκὸ λαὸ καὶ πέτυχε ζωὴ γι’ αὐτὸν ἀπὸ τὸν προσβεβλημένο Θεό. Θὰ ἔλεγε κανείς, βέβαια, ὅτι μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ λυπηθῇ τὸν λαό του καὶ χωρὶς τὴν προσευχὴ τοῦ Μωυσέως. Ἀλλὰ τότε, ὁ Θεὸς θὰ ἦταν ἄδικος, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, χαρίζοντας τὴ ζωὴ σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν τὴν ἄξιζαν. Ἀλλὰ ὅταν ὁ Μωυσῆς, ἕνας δίκαιος, πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἄνθρωπος, παρεκάλεσε γι’ αὐτούς, ὁ δίκαιος Θεὸς ἔλαβε ὑπ’ ὄψι του ἐκεῖνον τὸν δίκαιο ἄνθρωπο, τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν λαό του καὶ γιὰ τὸν Θεό. Καί, γιὰ χάρι τοῦ Μωυσέως, ὁ Θεὸς συγχώρησε τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀναξίους. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς, σήμερα, μὲ τὰ βαρειὰ καὶ συχνά μας ἁμαρτήματα, εἴμαστε ἀνάξιοι τοῦ ἐλέους του. «ἐὰν στῇ Μωυσῆς καὶ Σαμουηλ πρὸ προσώπου μοῦ οὐκ ἔστιν ἡ ψυχὴ μοῦ πρὸς αὐτοὺς» (Ἴερεμ. ἰε’ 1), εἶπε ὁ Κύριος στὸν Ἰερεμία γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Ἀπ’ αὐτὸ προκύπτει ὅτι ὁ Κύριος δέχεται τὴ μεσολάβησι τῶν Ἁγίων γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅταν οἱ ἁμαρτίες αὐτῶν τῶν τελευταίων δὲν ὑπερβάϊνουν τὸ μέτρο τῆς μακροθυμίας του.
(Ἡ ἐν Χριστῷ ζωῇ μοῦ – Ἁγ. Ἰωάννου της Κροστάνδης, ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 213-215)
Πηγή: https://www.sostis.gr