Ἀπρίλιος - Ἰούνιος 2025

2025-06-06 12:33

ΤΡΙΜΗΝΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

 

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας

 

    + Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σισανίου καὶ Σιατίστης κυροῦ Παύλου

 

    Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ περάσει στὴν καθημερινότητά μας. Δὲν εἶναι μία γιορτή την τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι μία γιορτὴ τῆς ζωῆς. Δὲν εἶναι μία γιορτὴ σὲ μία ὁρισμένη περίοδο, εἶναι πρόσκληση, ὥστε ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου νὰ εἶναι ἀναστημένη. Θὰ ἔχετε ἀκούσει κι ἄλλη φορὰ γιὰ τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὁ ὁποῖος προσφωνοῦσε ὅποιον καὶ ἂν συναντοῦσε, ὁποιαδήποτε ἐποχὴ τοῦ χρόνου, μὲ τὰ λόγια «Χριστὸς Ἀνέστη, χαρά μου», ἀκόμη καὶ τοὺς ληστὲς ποὺ τὸν ἄφησαν ἀνάπηρο. Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶναι Ἀναστημένος μέσα σου, τότε τὰ πάντα εἶναι γεμᾶτα χαρὰ μέσα σου, τοὺς βλέπεις ὅλους τους χαρὰ καὶ εὐλογία στὴ ζωή σου. Ἄλλωστε, αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση γιὰ νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση. Θυμᾶστε τί λέει τὸ περίφημο δοξαστικὸ τῆς Ἀναστάσεως;

    «Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν, ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς΅ συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει΅».

    Ὅταν κάποιος σᾶς λέει «Χριστὸς Ἀνέστη» καὶ ἐσεῖς ἀπαντᾶτε «Ἀληθῶς Ἀνέστη», τότε ἐπιλέγετε καὶ γιὰ ἐσᾶς τὸν ἀναστάσιμο τρόπο τῆς ζωῆς. Δὲν εἶναι μία φράση, ἁπλῶς ἕνας κούφιος τυπικὸς διάλογος. Τὸ «Ἀληθῶς Ἀνέστη» περιέχει μέσα σὲ δύο λέξεις μόνον, ὅλο τὸ νόημα τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῶν καρπῶν ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Κάποτε, πρέπει νὰ μάθουμε στὴ ζωή μας νὰ εἴμαστε συνειδητοὶ καὶ τίμιοι μὲ τὸν ἑαυτό μας. Νὰ πιστεύουμε γνήσια καὶ ἀληθινά, νὰ βιώνουμε πραγματικὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε Χριστιανοί, νὰ εἴμαστε χριστιανοί, ὅπως μᾶς θέλει ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ὅπως θέλουμε ἐμεῖς! Καὶ τὸν ἀναστημένο Χριστό, μόνον στὴν Ἐκκλησία μποροῦμε νὰ τὸν συναντήσουμε καὶ νὰ τὸ ζήσουμε.  Εἶναι ἁπλὲς ἀλήθειες ὅλα αὐτά, ἀλλὰ σκορπίζεται ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ πρωτίστως καὶ ἔπειτα ἀπὸ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα πάθη μας. Ἂς εὐχηθοῦμε λοιπὸν μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, νὰ εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς ὅλων μας, δηλαδὴ νὰ νιώσουμε στὰ κατάβαθα τῆς ὑπάρξεώς μας τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», ὥστε το «Ἀληθῶς Ἀνέστη» νὰ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ σημαίνει ἔτσι ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὸ ζήσουμε ἔμπρακτα καὶ ἀληθινὰ στὴ ζωή μας, ὡς γεγονὸς τῆς προσωπικῆς μας ἱστορίας καὶ σωτηρίας.

 

Γιατί ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ;

 

    † Μακαριστοῦ μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης κυροῦ Διονυσίου

 

    Θὰ περιοριστοῦμε σὲ δύο ἀπὸ τὰ πιὸ γνωστὰ τροπάρια τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, γιὰ νὰ δοῦμε ποιά εἶναι ἡ σημασία τῆς μεγάλης αὐτῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς.

    Πρῶτο εἶναι τὸ Ἀπολυτίκιο. Λέγεται ἔτσι, γιατί ψάλλεται στὴν Ἀπόλυση τοῦ Ἑσπερινοῦ. Σὲ κάθε ἑορτὴ ὁ ἀντιπροσωπευτικὸς ὕμνος εἶναι τὸ Ἀπολυτίκιο, ἕνα τροπάριο σύντομο, ποὺ ὅλοι σχεδὸν οἱ πιστοὶ τὸ ξέρουν καὶ τὸ ψάλλουν. Νὰ λοιπὸν τὸ Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως.

    «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν χαροποιήσας τοὺς μαθητὰς τὴ ἐπαγγελία τοῦ Ἅγιου Πνεύματος. Βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου».

    Μὲ δικά μας λόγια αὐτὸ τὸ τροπάριο θέλει νὰ πεῖ· «Ἀναλήφθηκες μὲ δόξα, Χριστὲ ὁ Θεός μας, ἀφοῦ πρῶτα χαροποίησες τοὺς μαθητὲς μὲ τὴν ὑπόσχεση πὼς θὰ στείλεις τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κι ἀφοῦ ἐκεῖνοι, μὲ τὴν εὐλογία ποὺ τοὺς ἔδωσες βεβαιώθηκαν ὅτι σὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου».

    Τὸ δεύτερο τροπάριο τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, ποὺ τὸ ἀκοῦμε στὴ θεία Λειτουργία, εἶναι τὸ Κοντάκιο. Λέγεται ἔτσι, γιατί «ἐν κοντῷ», δηλαδὴ σὲ λίγα λόγια καὶ σύντομα ὁμιλεῖ πάντα γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς κάθε ἑορτῆς. Νὰ λοιπὸν τὸ Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως.

    «Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος καὶ βιῶν τοῖς ἀγαπῶσὶ σὲ· Ἐγὼ εἰμὶ μεθ’ ὑμῶν καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν».

    Ἐξηγοῦμε κι αὐτὸ τὸ τροπάριο στὴ δική μας γλῶσσα·«Αφού τέλειωσες ὅσα ἦταν νὰ γίνουν γιὰ τὴ σωτηρία μας κι ἀφοῦ ἕνωσες τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ οὐράνια, ἀναλήφθηκες μὲ δόξα, Χριστὲ ὁ Θεός μας. Καθόλου ὅμως δὲν χωρίστηκες ἀπὸ μᾶς, ἀλλὰ μένεις μαζὶ μ’ ἐκείνους ποὺ σὲ ἀγαποῦν καὶ τοὺς βεβαιώνεις ὅτι ἐγὼ εἶμαι μαζί σας καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς βλάψει».

    Αὐτὰ τὰ δύο τροπάρια, μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα βέβαια ποὺ ψάλλουμε σήμερα, μᾶς ἐξηγοῦν καὶ μᾶς λένε τί εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως. Μᾶς λένε πρῶτα ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀναλήφθηκε, πὼς καὶ πότε ἀναλήφθηκε καὶ γιατί ἀναλήφθηκε. Αὐτὸς ποὺ ἀναλήφθηκε εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Ἀναλήφθηκε, ὅταν μὲ τὴ διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματα του, μὲ τὸ σταυρικὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή του, τέλειωσε τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἀναλήφθηκε μὲ δόξα, ἔδωσε τὴν ὑπόσχεση πὼς θὰ στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ βεβαίωσε πὼς πάντα εἶναι μαζί μας, ὅταν τὸν πιστεύουμε καὶ τὸν ἀγαπᾶμε. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ πάψει νὰ εἶναι Θεός, πῆρε πάνω του τὴν ἀνθρώπινη φύση κι ἔγινε Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, καὶ ὡς Θεάνθρωπος ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς. Ἡ ἀνάληψη δηλαδὴ εἶναι τὸ ἀνέβασμα τοῦ ἀνθρώπου στοὺς οὐρανούς. Ἐκεῖ τώρα ὁ Θεάνθρωπος Σωτῆρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου κάθεται στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα καὶ «ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν», δηλαδὴ εἶναι κοντὰ καὶ μαζὶ μὲ ὅλους, ποὺ τὸν πιστεύουν καὶ τὸν ἀγαποῦν. Καὶ εὐλογεῖ ὅλους ἐμᾶς, ὅπως τὸν εἶδαν οἱ Ἀπόστολοι νὰ τοὺς εὐλογεῖ καὶ νὰ ἀναλαμβάνεται στοὺς οὐρανούς. Ἀμήν.

 

Ἡ γιορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς

 

    (†) π. Συμεῶν Κραγιόπουλος 

 

    Σήμερα εἶναι ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Τρόπον τινὰ ὅλες οἱ ἄλλες καταλήγουν σ’ αὐτήν, ὅπως καὶ στὴν ἑορτὴ ποὺ ἔχουμε τὴν προσεχῆ Κυριακή, τῶν Ἁγίων Πάντων. Διότι ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Θεός –ποὺ ἦρθε καὶ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε– τὰ ἔκανε, ὥστε νὰ ἔρθει στὴ συνέχεια τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, γιὰ νὰ ἁγιάζει τοὺς πιστούς, νὰ ἁγιάζει τὶς ψυχές. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπός. Καὶ ἀκριβῶς γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἡ ἑορτὴ ἡ σημερινὴ εἶναι ἀπὸ κάποια πλευρὰ ἡ μεγαλύτερη ὅλων.

    Νὰ δοῦμε λίγο τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε στὴ θεία Λειτουργία. «Ἐν δὲ τὴ ἐσχάτη ἡμέρα τὴ μεγάλη τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων». Ἡ μεγάλη ἑορτὴ δὲν εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς ἀλλὰ τῆς Σκηνοπηγίας –δὲν ἔχει ὅμως σημασία. Ἐδῶ οἱ πατέρες παίρνουν τὶς λέξεις ποὺ ταιριάζουν καὶ βάζουν αὐτὴ τὴν περικοπὴ σήμερα ὡς εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα (Ἰω. 7:37-52· 8:12). Τὴν τελευταία λοιπὸν ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς στάθηκε ὁ Ἰησοῦς «καὶ ἔκραξε λέγων· ἐὰν τὶς διψᾶ, ἐρχέσθω πρὸς μὲ καὶ πινέτω». «Ἂν κάποιος διψᾶ, ἂς ἔρθει σ’ ἐμένα νὰ πιεῖ». Τίποτε ἄλλο νὰ μὴν ποῦμε, μόνο αὐτό: Ἄραγε πιστεύουμε ὅτι ὁ Κύριος εἶπε αὐτὸν τὸν λόγο; Καὶ ἂν πιστεύουμε, πηγαίνουμε στὸν Κύριο καὶ βρίσκουμε αὐτὸ τὸ νερὸ νὰ πιοῦμε, γιὰ νὰ ξεδιψάσει ἡ ψυχή μας καὶ νὰ χορτάσει; Ἄραγε γίνεται ἔτσι;

    Κάτι βέβαια θὰ παίρνουμε –φιλάνθρωπος ὁ Θεός– καὶ μόνο ἁπλῶς ποὺ κάνουμε τὸν σταυρό μας. Ἀλλὰ δὲν φθάνει αὐτὸ· δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἔτσι χριστιανοί. Πρέπει νὰ πιστεύουμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, νὰ πιστεύουμε ἀκριβῶς ἔτσι ὅπως λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι νὰ τὰ ἑρμηνεύουμε ἐμεῖς, νὰ τὰ κάνουμε ὅπως θέλουμε. «Ἂν κάποιος διψᾶ, ἂς ἔρθει σ’ ἐμένα καὶ νὰ πιεῖ».

    «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά, ἀπὸ τὴν ψυχή, μέσα ἀπὸ τὸ εἶναι αὐτοῦ ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, ὅπως τὸ λέει ἡ Γραφὴ ἀπὸ παλαιά, θὰ βγαίνουν ποταμοὶ ὕδατος ζῶντος. Δὲν εἶναι φτωχὸς ὁ Θεός, ὥστε νὰ μὴν ἔχει νὰ δώσει σὲ πολλούς, γιατί ξοδεύτηκε τὸ νερὸ καὶ δὲν ἔχει ἄλλο· οὔτε εἶναι τσιγκούνης. Πλούσια εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πλούσιο εἶναι τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ποταμοί, λέει· ὄχι ποτάμι. Εἶναι σχῆμα ὑπερβολῆς, γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε καλύτερα, ἀλλὰ ποιός πιστεύει; Ἂς πιστέψουμε ἔτσι σήμερα· μὴν τὸ ἀφήσουμε γιὰ ἄλλη μέρα. Τὸ λέει ὁ Κύριος, εἶναι λόγια τοῦ Κυρίου: «Αὐτὸς ὁ ὁποῖος διψάει, ἂς ἔρθει σ’ ἐμένα νὰ πιεῖ. Αὐτὸς ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, τόση χάρη, τόση οὐράνια δύναμη θὰ πάρει, τόσο Πνεῦμα Θεοῦ θὰ πάρει, ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν ψυχή του θὰ βγαίνουν ποταμοὶ ὕδατος ζῶντος».

    «Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὐ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν». Καὶ γιὰ νὰ μὴ μείνει καμιὰ ἀμφιβολία μήπως ἐννοεῖ κάτι ἄλλο, λέει ὁ εὐαγγελιστὴς ὅτι ὁ Χριστός, λέγοντας αὐτὰ τὰ λόγια καὶ μὲ αὐτοὺς τοὺς ποταμοὺς ὑδάτων ζωῆς, ἐννοεῖ τὸ Πνεῦμα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ λάβουν οἱ πιστοί. Δὲν ἀναφέρει ἁπλῶς θεωρητικὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο· αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἐπρόκειτο νὰ λάβουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ πίστευαν σ’ αὐτόν.

    «Οὔπω γὰρ ἢν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη». Μέχρι τότε δὲν εἶχε ἔρθει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ὅπως ἦρθε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, γιατί ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε ἀκόμη δοξασθεῖ. Δηλαδή, δὲν εἶχε σταυρωθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ, γιὰ νὰ πατήσει μὲ τὸν θάνατό του τὸν θάνατο, νὰ νικήσει κατὰ κράτος τὸν θάνατο, τὸν ἅδη καὶ τὴν ἁμαρτία.

    Θὰ παρακαλέσω, ἀδελφοί μου, καθὼς εἴμαστε μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, μέσα στὸ μεγάλο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, στὴ θεία Λειτουργία, νὰ σκεφθοῦμε σοβαρὰ ὅλοι μας, ἄσχετα τί μπορεῖ νὰ σκεπτόμασταν ὡς αὐτὴ τὴ στιγμὴ καὶ τί νὰ νομίζαμε. Καὶ ἡ θεία Λειτουργία –τὸ ὅλο μυστήριο καὶ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ– ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ χάρη ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴ θεία Λειτουργία, εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ Πνεῦμα· γι’ αὐτὸ λέμε στὸ τέλος τῆς Λειτουργίας: «Εἴδομεν το φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον».

    Ἀφοῦ σκεφθοῦμε σοβαρὰ καὶ μελετήσουμε μέσα μας σοβαρὰ τὰ πράγματα, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ νὰ εἶναι σήμερα καὶ γιὰ μᾶς ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα αὐτή, ὅπως ἦταν καὶ γιὰ τοὺς ἀποστόλους, καὶ νὰ εἴμαστε στὸ ἑξῆς πνευματέμφοροι.

 

Ἡ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

 

    Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

 

    «Μὲ τὴ δύναμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέει, «καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Εἶδες ὅτι τὸ Ἅγιὸ Πνεῦμα, ἐξαφάνισε ὅλες αὐτὲς τὶς κακίες, καὶ ὅτι ἐκείνους πὸὺ ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στὶς ἁμαρτίες τους, τὸὺς ἀνέβασε ξαφνικὰ σὲ τόσο ὑψηλὲς τιμές;